Taki mały żart. Jeszcze jedna mała wycieczka i uzbieram. Pewnie, gdybym miała licznik, ta wiekopomna chwila nastąpiłaby już dziś.
Znów króciutka trasa do Łaska i z powrotem. Czas najwyższy wprowadzić zmiany w organizacji swojego czasu. Znów pilny termin tłumaczenia przywołał mnie do domu.
Zresztą, po porannych przejaśnieniach niebo zachmurzyło się i raczej można spodziewać się deszczu.
Dobrze, że właściwie już jest po żniwach. Świetnie wyglądają bele siana, leżące na polu. Jakby dziecko olbrzyma porozrzucało klocki.

I jeszcze roślina, która pięknie pachnie, obrasta obficie wszystko, co znajdzie na swojej drodze, ma owoce przypominające ogórki z kolcami. Niestety, nie wiem, jak się nazywa.

Tak wygląda z bliska.

Dziś, niestety, króciutka trasa, bo na plecach czuję oddech goniących mnie terminów oddania tłumaczeń. Dwa długie - całodniowe wyłączenia internetu w jednym tygodniu, to katastrofa, zaległości straszne, więc przyjemności musiałam zmniejszyć do minimum. Ech... Ale przecież kiedyś znów pojadę dalej :)

Burze przetaczają się codziennie. Dzisiejsza znów napędziła mi stracha, ale kiedy w końcu sobie poszła, postanowiłam wskoczyć na rower i ucieszyć się swobodą. Było dość późno, ale przecież nie planowałam dalekiej podróży. Ot, takie małe przewietrzenie ciała i mózgu, który nie chce pracować. Oj, nieładnie.

Asfalt rozgrzany, parujący po burzy, a na nim dzielni wędrowcy - ślimaki.


W Łasku, który był celem mojej wyprawy, zatrzymałam się w barze nad jeziorem, żeby wypić coś chłodnego. Widok, jak z landszaftu, rozleniwiający.

Zdjęcie marnej jakości, ale lepszego nie udało mi się zrobić komórką.

Wróciłam do domu przy świetle zachodzącego słońca.