Burze przetaczają się codziennie. Dzisiejsza znów napędziła mi stracha, ale kiedy w końcu sobie poszła, postanowiłam wskoczyć na rower i ucieszyć się swobodą. Było dość późno, ale przecież nie planowałam dalekiej podróży. Ot, takie małe przewietrzenie ciała i mózgu, który nie chce pracować. Oj, nieładnie.

Asfalt rozgrzany, parujący po burzy, a na nim dzielni wędrowcy - ślimaki.


W Łasku, który był celem mojej wyprawy, zatrzymałam się w barze nad jeziorem, żeby wypić coś chłodnego. Widok, jak z landszaftu, rozleniwiający.

Zdjęcie marnej jakości, ale lepszego nie udało mi się zrobić komórką.

Wróciłam do domu przy świetle zachodzącego słońca.